This post is also available in Engels.
Kijken, ruiken en luisteren of je iemand aantrekkelijk vindt
Tijdens een date heb je allerlei informatie beschikbaar om te bepalen of je de persoon tegenover je aantrekkelijk vindt. Je ziet hoe de ander eruitziet, je pikt iemands geur op met je neus, en je hoort iemands stem. Hoe groot is de rol van elk van deze zintuigen? Dit is een interessante vraag, zeker in een tijdperk van datingapps als Tinder waarbij je vooral op basis van iemands foto’s bepaalt of je diegene aantrekkelijk vindt.
Deze vraag werd onderzocht door onderzoekers uit Leiden, die daarvoor een speeddate-experiment opzetten. Voor de dates beoordeelden de heteroseksuele deelnemers eerst het gezicht, de geur en de stem van hun toekomstige speeddatepartners: hoe aantrekkelijk vonden ze die op een schaal van 1 tot 7? Hiervoor kregen ze portretfoto’s te zien, moesten ze aan gedragen T-shirts ruiken en naar een stukje voorgelezen tekst luisteren. Dit alles zonder te weten welke foto’s, geuren en stemmen bij elkaar hoorden. Daarna gingen de deelnemers op een speeddate van 4 minuten met elk van de tien potentiële partners. Na elke speeddate gaven de deelnemers aan hoe aantrekkelijk ze de ander vonden.
Wat bleek: je kon prima voorspellen of mensen elkaar aantrekkelijk vonden na de speeddate door te kijken of ze elkaars foto aantrekkelijk vonden. De beoordelingen van stem en geur speelden daarentegen nauwelijks een rol. Wat dat betreft is het dus misschien wel goed dat bij Tinder uiterlijk een grote rol speelt!
Synchrone hartslagen = aantrekkingskracht?
Of je iemand die je net hebt ontmoet aantrekkelijk vindt, lijkt dus vooral af te hangen van hoe de ander eruitziet. Maar wat gebeurt er eigenlijk in de lichamen van de speeddaters als ze elkaar aantrekkelijk vinden? Is aantrekking iets wat zich uit in zichtbaar gedrag zoals lachen of juist in onbewuste signalen zoals hartslag?
Om dit te onderzoeken werd er weer een speeddate-experiment uitgevoerd. Deze keer zagen speeddaters elkaar eerst 3 seconden doordat een scherm tussen hen in eventjes omhoog werd gehaald. Daarna beoordeelden ze onder andere hoe aantrekkelijk ze elkaar vonden op een schaal van 1-9. Daarna hadden ze 2 minuten een non-verbale speeddate waarbij ze niet mochten praten en 2 minuten een gewone speeddate (of andersom). Na elke interactie beoordeelden ze elkaar weer. Aan het eind gaven ze ook aan of ze op nog een date zouden willen met elkaar.
De resultaten lieten zien dat mensen in een speeddate de ander na gingen doen in zichtbaar gedrag (glimlachen, hardop lachen, hoofdknikken, handgebaren, elkaar aankijken) maar ook in onbewuste signalen (hartslag en huidgeleiding – een meting van hoeveel je zweet en dus van opwinding). Het synchroon gaan lopen van zichtbaar gedrag voorspelde niet of mensen elkaar aantrekkelijk vonden, maar hoe meer partners’ hartslag en huidgeleiding synchroon gingen lopen tijdens de date, hoe aantrekkelijker ze elkaar begonnen te vinden. Het precieze mechanisme hierachter is nog niet duidelijk: de onderzoekers speculeren dat een synchrone hartslag en huidgeleiding misschien helpen om emotioneel om een lijn te komen. Hoe dan ook, tijdens een speeddate is het dus echt goed om op dezelfde golflengte te zitten!
Zo kunnen mensen dus daten voor de wetenschap, en kunnen wetenschappers onderzoek doen voor de daters. Ik zou zeggen: it’s a match!
Credits
Auteur: Marlijn ter Bekke
Buddy: Judith Scholing
Redactie: Brittany van Beek
Vertaling: Felix Klaassen
Redactie vertaling: Rebecca Calcott
