This post is also available in Engels.
Gebroken hart of gebroken brein?
Het gezegde een gebroken hart hebben komt niet uit het niks. Maar is het echt de schuld van onze harten dat we lijden, of juist van onze hersenen? Het hart en het brein hebben eigenlijk meer met elkaar te maken dan je denkt; ze hebben veel invloed op elkaar. Zo kunnen hartziektes leiden tot depressie en andersom. Behandelingen voor depressie kunnen ook goed zijn tegen hartproblemen (bijv. minder stress, meer motivatie, betere levenskwaliteit). Daarbij is het hart ook specifiek betrokken bij emoties. Nadat een relatie uit is gegaan kunnen we daadwerkelijk lijden aan het broken heart syndroom: de grootte en het ritme van het hart worden onregelmatig, wat leidt tot sterke pijn in de borst. De symptomen lijken inderdaad op die van een hartaanval, die hier echter worden veroorzaakt door stress (wat – geloof het of niet – weer vanuit het brein komt).
Liefde als een drug
Zelfs als we bewust het einde van de relatie accepteren lijden we nog steeds. Waarom is dat zo? Het effect van liefde op het brein is vergelijkbaar met dat van drugs en kan dus dezelfde invloed hebben als een verslaving. Dit verklaart waarom uit elkaar gaan ook wel gezien (en zeker gevoeld) wordt als ontwenning. Als je aan je ex denkt of hem/haar tegenkomt worden dezelfde hersengebieden actief als bij mensen in ontwenning van cocaïne. Dit is de schuld van het deel van je brein dat zorgt dat je verliefd wordt (of misschien moeten we vanaf nu zeggen, verslaafd wordt aan liefde?). Zelfs een tijdje nadat het uit is gegaan is dit hersengebied, de ventral tegmental area, nog steeds verliefd op je ex – en daar kun je niets aan doen. Uit onderzoek blijkt ook dat het brein emotionele pijn op dezelfde manier verwerkt als fysieke pijn. Tegelijkertijd zijn andere emotie-regulerende hersengebieden bezig met het verwerken van het liefdesverdriet en proberen verder te gaan.
Bereik het licht aan het einde van de tunnel
Er is helaas geen geheim ingrediënt als het gaat om het verwerken van liefdesverdriet. De lengte van de tunnel en de manier waarop we onszelf er doorheen slepen wat betreft snelheid en moeite verschilt per persoon. Maar in de meest duistere momenten is liefde, zoals we hebben geleerd, net een verslaving; onze hersenen vertonen ontwenningsverschijnselen en de emotionele pijn die we ervaren is echt. Dit zijn wetenschappelijke feiten, dus boven alles moeten we vooral niet bang zijn om te lijden en moeten we onze lichamen hier vrij in laten.
Desalniettemin moeten we het liefdesverdriet ons niet te veel laten beïnvloeden: probeer uit te gaan en dingen te doen die je blij maken. Fysieke oefeningen zijn bijvoorbeeld goed tegen stress en depressie en positief voor je stemming. Daarbij kan het helpen met anderen te praten over hoe zij met liefdesverdriet omgaan. Hoewel ons eigen verdriet altijd het ergste ooit lijkt te zijn, zijn we niet alleen. En mogelijk kan de wetenschap achter al dit lijden wat troost bieden. We zullen er hoe dan ook overheen komen en doorgaan, dus kop op!
Originele taal: Engels
Auteur: Natascha Roos (gastblogger)
Buddy: Francie Manhardt
Editor: Christienne Gonzales Damatac
Vertaler: Felix Klaassen
Editor vertaling: Jill Naaijen
Afbeelding door burak kostak via Pexels (CC0 1.0)
