This post is also available in Engels.
Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (afgekort ADHD, uit het Engels) is een van de meest voorkomende mentale stoornissen. Kinderen die last hebben van ADHD hebben moeite met focussen, met het controleren van impulsieve gedragingen en/of zijn overactief.
We denken vaak dat ADHD een conditie is die slechts bij kinderen voorkomt. Over het algemeen gaat men ervan uit dat een kind dat volwassenheid bereikt, minder impulsief wordt en meer zelfcontrole ontwikkelt. Maar in werkelijkheid is ADHD niet slechts een kinder-conditie. ADHD en gerelateerde symptomen kan zich manifesteren als een levenslange en beperkende conditie in volwassenen.
Er is echter sprake van onder-diagnose in de volwassenheid en als resultaat daarvan zijn er hoge kosten verbonden voor de maatschappij betreffende deze aandoening en de behandeling.
Wat zijn de symptomen?
Hoewel ADHD anders blijkt onder volwassenen, waar de meerderheid vaker innerlijke rusteloosheid ervaart in plaats van het expliciete gedrag dat bij kinderen voorkomt, zijn er toch drie kernsymptomen te onderscheiden:
1. Hyperactiviteit gaat vooral over excessief bewegen, bijvoorbeeld niet in staat zijn om in de klas of op het werk te blijven zitten als dat nodig is.
2. Impulsiviteit omvat het nemen van beslissingen of dingen doen zonder over de gevolgen na te denken, zoals mensen onderbreken.
3. Onoplettendheid, of aandachtstekort, betreft uitdagingen omtrent focus. Een voorbeeld is gemakkelijk afgeleid raken tijdens een college.
Toegenomen herkenning van ADHD in volwassenen
De definitie van ADHD is gebaseerd op de Diagnostic and Statistical manual of Mental disorders (DSM-V) die wordt uitgebracht door de Amerikaanse Psychiatrische Associatie (APA). De DSM is een fundamentele bron binnen de psychiatrie en beschrijft alle psychiatrische condities. Dit handboek heeft echter ook de nodige veranderingen doorgemaakt over de jaren, vooral door het verfijnen van de diagnostische criteria van de condities. De definitie van ADHD, zoals van vele andere psychiatrische aandoeningen, is ook veranderd. Een voorbeeld hiervan is het leeftijdscriterium; waar voorheen ADHD aanwezig moest zijn voor het 12e levensjaar, is dat nu niet meer het geval. Deze verandering laat zien dat ADHD niet specifiek voor kinderen is maar dat het ook later in het leven kan voorkomen of ontwikkelen. Sommige gevallen van volwassenen met ADHD-symptomen worden nu anders gezien: ze voldoen nu aan alle ADHD-criteria, terwijl zij voorheen als gedeeltelijk in remissie werden beschouwd.
Gevolgen en effectieve interventie
Bij volwassenen kunnen de symptomen serieuze gevolgen hebben, o.a. door de hoge sociale verwachtingen in de volwassenheid. Er is bijvoorbeeld een hogere kans op kortdurende relaties, vaak wisselen van baan, een toename in verkeersongevallen alsmede gebeten worden door honden en verbranden. Naast ADHD bestaat er vaak ook een ongezonde levensstijl, zoals roken en overmatig alcoholgebruik.
Uitgaande van deze mogelijke gevolgen is het van groot belang om ADHD ook in volwassenheid vroegtijdig te diagnosticeren. Er zijn effectieve behandelingen die de situatie aanzienlijk kunnen verbeteren. Behandelingen zijn onder andere psycho-educatie, cognitieve therapie, coaching en/of familiesupport. Als je ernstige symptomen ervaart die je dagelijks leven beïnvloeden, is het belangrijk om je huisarts in te schakelen.
Auteur: Ping Chen
Buddy: Martina Arenella
Editor: Ellen Lommerse
Vertaler: Jill Naaijen
Editor vertaling: Wessel Hieselaar
Als ADHD-er van inmiddels 66 jaar (de ADHD is 10 jaar geleden vastgesteld) kan ik terugkijken op een leven met veel up-and-downs, dat er heel anders uitgezien zou hebben als in mijn jeugd de ADHD al was vastgesteld. Eén van de dingen die mensen vaak niet weten van mensen met ADHD is de enorme sociale onderzekerheid die het veroorzaakt, de angst het verkeerde te zeggen of te doen (of net wel het verkeerde te zeggen of te doen) en daardoor het niet te durven aansluiten bij een groep. Je voelt je nooit ergens helemaal thuis. Door medicatie is dit gelukkig wel wat verbeterd, maar het zal nooit helemaal weg zijn. Ik kan iedereen die ermee kampt of het vermoeden heeft ADHD te hebben, alleen maar aanraden contact met de huisarts op te nemen. Er zijn inmiddels talloze trainingen die je kunnen helpen.