This post is also available in Engels.
We praten allemaal regelmatig tegen onszelf, en sommige mensen schamen zich als ze betrapt worden. Maar nu is het moment om een einde te maken aan het stigma en trots te zijn op onze interne gesprekken.
Een sterk verankerde norm in onze samenleving is dat je niet tegen jezelf moet praten in het openbaar. Als je langs een vreemdeling komt die hardop aan het mompelen is, zou je hem waarschijnlijk heel raar vinden.
We vinden dit gedrag intuïtief al vreemd, omdat we aannemen dat er een tweede partij aanwezig moet zijn om te horen wat we zeggen. Dus het voelt simpelweg raar als er niemand is om te luisteren! Het idee dat alleen mensen met een psychose tegen zichzelf praten heeft er ook voor gezorgd dat tegen jezelf praten een afrader is in sociale gelegenheden.
We praten allemaal in onszelf!
Iedereen praat op de een of andere manier met zijn eigen gedachten, wat de wetenschap zelfpraat noemt. Veel filosofen en psychologen uit de geschiedenis zeiden al dat dit een algemene menselijke eigenschap was. Normaal doen we het in stilte, maar soms voelt het gesprek zó echt, dat een paar woorden er hoorbaar uitfloepen. Dat gebeurt vaker als er niemand in de buurt is!
De laatste tijd gaat meer en meer aandacht uit naar zelfpraat, vooral naar de positieve of negatieve impact die deze woorden op ons kunnen hebben. Wetenschappers hebben niet alleen nagedacht over de gevolgen van zelfpraat, maar ook over de reden waarom we het doen. En om dat volledig te begrijpen, moeten we eerst begrijpen wat de rol van zelfpraat is in de menselijke taal.
Is zelfpraat “taal”?
Taal is een sociaal fenomeen. Het is gegroeid en ontwikkeld vanuit onze constante pogingen om met elkaar te communiceren. Linguïsten hebben daarom gefocust op hoe we met elkaar omgaan en informatie uitwisselen. Het is echter onduidelijk hoe we zelfpraat kunnen verklaren vanuit deze theorieën: er is geen uitwisseling van informatie als de zender en ontvanger dezelfde persoon zijn, toch?
Dat is waarom professor Bart Geurts van de Radboud Universiteit een alternatieve theorie voorstelde waarin zelfpraat een soort verbintenis is, in plaats van een manier om informatie uit te wisselen. In ons leven binden we ons aan een hoop dingen: normen en waarden, plannen en verwachtingen, en alles wat je je kan bedenken! Deze verbintenissen komen voort uit onze communicatie met onze familie, vrienden en andere deelnemers aan de maatschappij.
Om zijn theorie te demonstreren, geeft professor Geurts het volgende voorbeeld: een moeder ziet haar zoon een hand uitsteken naar het broodrooster, en geeft een imperatieve waarschuwing: “Raak het broodrooster niet aan!” Op dit moment wisselen moeder en zoon informatie uit.
Na dat moment zal het kind meerdere interacties met broodroosters hebben. Hij kan nogmaals een waarschuwing krijgen, maar op een gegeven moment zitten de woorden van zijn moeder diep in zijn hoofd. Elke keer dat hij het broodrooster ziet, zal hij zichzelf die woorden zeggen: “Raak het broodrooster niet aan!” Hij internaliseert zijn moeders bericht en de verbintenis is voltooid. Dat is slechts een van de vele voorbeelden waarin mensen aan zelfpraat doen, vooral tijdens de jeugd. Zelfpraat gaat van een korte waarschuwing tot onszelf, tot hele innerlijke dialogen tussen onszelf en denkbeeldige vrienden. En hoewel volwassenen vaak niet meer tegen denkbeeldige vrienden praten, voeren we nog steeds gesprekken met ons bewustzijn, vooral wanneer belangrijke ankers in ons leven op het spel staan.
Afbeelding afkomstig van Gerd Altmann en Pixabay (CC0 1.0).
Wanneer zelfpraat sociaal geaccepteerd is
Hoewel de samenleving veel manieren van zelfpraat nog steeds ongemakkelijk vindt, zijn er zeker uitzonderingen, zoals wanneer iets in je leven niet helemaal zoals gepland gaat, en je je woede niet in kan houden.
Sport is ook iets wat ons er vaak toe zet onze emoties hardop uit te spreken. Of het nou op het voetbalveld, de atletiekbaan of waar dan ook is, overal zie je atleten zichzelf hardop motiveren, hun frustratie uiten na een misser, of hun geluk als ze hun doel bereikt hebben. Sommige onderzoekers focussen specifiek op zelfpraat in de sport, en zij suggereren dat deze teksten meer zijn dan alleen woorden: Hoe meer atleten aan zelfpraat deden tijdens een intensieve sportoefening, hoe beter hun fysieke prestaties waren. Deze resultaten moeten nog geverifieerd worden door andere onderzoekers, maar het lijkt erop dat zelfpraat onze prestaties kan bevorderen.
Je kan dus zien dat zelfpraat helemaal niet zo raar is. We doen het allemaal tot op zekere hoogte, dus we hoeven ons niet te schamen als we betrapt worden. Het kan zelfs zo zijn dat we het vaker doen, nu het land in lockdown is. Mensen zijn sociale wezens en als we sociale interactie missen, vertrouwen we misschien des te meer op onze innerlijke dialoog.
Nu meer dan ooit is het tijd om je zelfpraat niet te negeren. Onthoud de lieve dingen die het je zegt en denk na over, maar blijf niet hangen op, de slechte dingen die het kan zeggen.
Oorspronkelijke taal: Engels
Auteur: João Guimarães
Buddy: Monica Wagner
Editor: Rebecca Calcott
Vertaler: Wessel Hieselaar
Editor Vertaling: Felix Klaassen
Erkenning: Bovenste afbeelding afkomstig van Shane Rounce en Unsplash (CC0 1.0).
