This post is also available in Engels.
Lees hier het fictieve verhaal van een onderzoeker die is beschuldigd van fraude. Wat vind jij: Schuldig of onschuldig?
Als onderdeel van een competitie genaamd In’to Stories, georganiseerd door Radboud In’to Languages, schreef ik een monoloog gegeven door een fictief persoon; een postdoc in een dilemma over wetenschappelijke integriteit. Onder hoge druk om impactvolle papers te publiceren heeft ze selectief de beste resultaten uitgezocht en niet de hele waarheid achter haar resultaten gepubliceerd. Hierdoor is de postdoc in kwestie beschuldigd van fraude en ze moet voor de rechter verschijnen. Ze houdt een monoloog voor een jury die zal beslissen of ze schuldig is aan fraude of niet.
Dit ben ik tijdens de monoloog op in’to Stories, blijkbaar heel diep in mijn optreden.
Credits: Radboud in’to Languages
Ik weet niet wat het juiste antwoord is. Ik weet niet of een persoon in een dubieuze ethische situatie schuldig of onschuldig is, maar het is de moeite waard om de vraag te stellen en er samen over na te denken. Daarom wil ik jou vragen: Is deze persoon schuldig of niet? Wat is jouw oordeel?
Lees de monoloog hieronder en laat je oordeel achter in een reactie
Beste Wetenschappelijke Integriteitscommissie,
Mijn naam is Jane Smith, een postdoctorale onderzoeker aan de Brook Academy of Science. Ik sta hier vandaag om mijn perspectief op mijn recente betrokkenheid bij dubieuze onderzoekspraktijken te delen.
Laat me alles vanaf het begin uitleggen. Ik ben een 41-jarige vrouw, getrouwd, met twee kinderen. Dit is mijn vierde postdoctorale positie, en mijn familie is tot nu toe drie keer mee verhuisd om mijn baan. Ze kunnen niet wachten om te landen op een vaste plek. Ik sta duidelijk onder veel druk om een vaste werkplek te vinden, iets wat in de academische wereld erg moeilijk is. Om mijn carrière een boost te geven focuste ik mij op het verkrijgen van een invloedrijke publicatie.
Ik bedacht een ontzettend spannend project: het experiment zou een onderzoeksvraag aankaarten die al jaren onder debat stond. En doordat het design zo doordacht was dacht ik dat het een grote invloed zou hebben op de wetenschap. Ik hoopte dat de uitkomsten gepubliceerd zouden worden in een hoog-impact tijdschrift, en dat mijn carrière hier enorm van zou profiteren.
Kun je je voorstellen hoe enthousiast ik was om de resultaten te zien zodra de data verzameld was? Ik stroopte mijn mouwen op en deed de geplande analyse. Ik was geschokt: het verschil dat ik hoopte te vinden was niet significant, maar dit was zo belangrijk voor mij dat ik niet op kon geven! Ik deed nog vele andere analysemethoden en een van hen, slechts eentje, liet een significant verschil zien! Eindelijk kon ik mijn paper gaan schrijven! Na wat hard werken was mijn droompaper gepubliceerd in een hoog-impact tijdschrift.
Op een conferentie vroeg een collega-onderzoeker mij waarom ik geen andere analysemethode had gebruikt. In het kader van eerlijkheid zei ik dat ik dat ook had gedaan maar er geen significant resultaat uit was gekomen. Dit wekte een discussie tussen ons en anderen sloten zich bij de discussie aan. Al snel was ik omringd door mensen die me van fraude beschuldigden omdat ik niet de hele waarheid had gerapporteerd maar slechts een deel daarvan.
Ik wist niet hoe ik moest reageren op deze beschuldigingen. Het klopte dat ik niet de hele waarheid had gerapporteerd en ik voelde me daar schuldig over. Maar maakte dat mij een fraudeur? De meeste wetenschappers doen dit. We pakken de meest informatieve resultaten en trekken daar conclusies uit. We doen dit omdat editors van tijdschriften ons aanmoedigen een helder verhaal over onze data te vertellen, als een rechte lijn van de onderzoeksvraag naar de uitkomsten. We moeten een eenvoudige uitleg hebben over onze data om een hoge kwaliteit publicatie te krijgen. En het zijn deze hoge kwaliteit publicaties die ons succesvol maken als wetenschappers. Wat ons weer de mogelijkheid geeft ervan te kunnen leven en voor onze families te zorgen.
Dit zorgt voor een probleem. Kun je raden wat dat is? Het probleem is dat de wereld niet eenvoudig en rechtdoorzee is, maar dat wetenschappers worden gedwongen te doen alsof dit wel zo is. De realiteit is een complexe agglomeratie van patronen die niet in simpele hypothesen en compacte theorieën te vatten is. Als het doel van wetenschap is om de echte wereld te begrijpen, dan moet de wetenschap rekening houden met deze complexiteit. In plaats van te proberen een helder verhaal van onze data te maken, moeten we alles rapporteren: van de heldere spannende uitkomsten tot de rare, verwarrende, ingewikkelde resultaten.
Ik denk niet dat ik een fraudeur ben omdat ik geïnteresseerd ben in het leren over de waarheid van de complexe wereld waarin we leven. Ik geef toe dat ik bedenkelijke dingen heb gedaan, maar de meerderheid van de wetenschappers doet dit ook. Dit is niet omdat we allemaal fraudeurs zijn maar omdat dit van ons verwacht wordt om goed te presteren in de academische wereld. Als we willen dat wetenschap de waarheid over de realiteit onthult, moeten we de voorwaarden van academia veranderen.
Ik hoop dat jullie mijn pleidooi voor verandering in academia horen. Ik geloof dat het zowel onze wetenschap als onze wetenschappers kan redden. En ik hoop dat jullie me niet als een fraudeur zien maar als een van de vele gekwelde wetenschappers, op zoek naar de juiste manier om te leven en werken.
Hartelijk bedankt.
Is Jane Smith onschuldig of schuldig? Laat je stem achter in de reacties hieronder of hier!
Credits afbeelding: Wikipedia (CC BY 4.0)
Stem hier!
Geschreven door Marisha. Bewerkt door Monica. Vertaald door Rowena.
